Baina Uniek

Tijdens het Nationaal Hondendiner 2015 t.b.v. het Nederlands KankerFonds voor Dieren (NKFD) op het strand van Renesse deden diverse honden- en kattenbaasjes hun verhaal over  de strijd tegen kanker. Hieronder mijn bijdrage:

Dit voorjaar hadden we Nova's 2e nest gepland. Zoals de meeste fokkers doen, lieten ook wij met 4 weken een echo  maken om te zien hoeveel pups we konden verwachten, want dát Nova drachtig was, daarvan had ze ons al overtuigd. Op de echo waren minstens 10 gevulde vruchtzakjes te zien, maar ook kwamen er gezwollen lymfekliertjes in beeld. Na de echo is Nova verder onderzocht en er werden meer zwellingen gevonden, in hals en knieholte.  De DA heeft toen een punctie gedaan en wij konden i.p.v. hartstikke blij met gemengde gevoelens naar huis.

Een week later kwam de uitslag: er was eigenlijk niets verontrustends gevonden, hooguit iets laag-gradigs. Voor de zekerheid is er nog een PARR kleurentest gedaan om het type cel te bepalen, maar ook die uitslag (B-cel) toonde volgens de DA  niets zorgelijks aan. Afgesproken  werd dat we eerst van het nest zouden gaan genieten, en pas als de pups verhuisd waren, zouden we terugkomen voor  evt. verder onderzoek.

De volgende avond echter belde de DA dat ze toch contact hadden gezocht met een bevriend oncoloog , dr. Johan de Vos. Die had de onderzoeksresultaten bekeken en liet vragen of ik hem zelf wilde bellen. Dat heb ik gedaan en de volgende middag zat ik al met Nova in Terneuzen.  Dr.de Vos heeft haar helemaal onderzocht en ik hoorde hem opsommen: gezwel van  2 cm, 4 cm, niks, 5 cm, ...ik voelde de hoop op een goede uitslag wegebben... Ook  de opties bij een evt. slechte uitslag werden besproken. De enige geruststelling die hij me kon geven was dat  lymfeklierkanker niet erfelijk is, het ontstaat door een foute celmutatie, deze zit niet in de geslachtscellen die worden doorgegeven. Het is gewoon een kwestie van domme pech. Als Nova de pups levend ter wereld zou weten te brengen, zouden  ze gezond zijn!
Vervolgens heeft hij een lymfeklier uit haar knieholte verwijderd voor nader onderzoek. Je  kunt begrijpen dat ik daarna met lood in mijn schoenen  naar huis ben gereden.

Na 2 spannende dagen kwam de uitslag: er was zeer agressief B-cel lymfoom geconstateerd, ons inmiddels 6 weken drachtige meisje had lymfeklierkanker, en  zonder medisch  ingrijpen zou ze het eind van de dracht waarschijnlijk niet eens halen...

Nova behandelen met chemotherapie of prednison zouden de pups niet overleven. De enige mogelijkheid was het toedienen van enzymen  die de gezwellen (tijdelijk) zouden doen slinken zodat ze wat  meer tijd zou hebben. Dit doen ze ook bij zwangere vrouwen met kanker om het ongeboren kindje tot aan de 24 weken grens te helpen waarna het zich in de couveuse verder kan ontwikkelen en moeder behandeld kan worden zonder de baby te schaden. Maar er is helemaal geen ervaring mee bij drachtige teven, Nova was een uniek geval, ze moest wel zeer sterk zijn dat ze én drachtig was én kanker had, normaal neemt een teef dan niet op of verwerpt de pups. Het  advies was dan ook: we gaan in ieder geval voor de pups. Want de kans dat we anders straks helemaal met lege handen staan is zeer groot...

Op dag 45 van de dracht heeft Nova in Terneuzen de 1e behandeling met asparaginase gehad en daarna ben ik met haar naar het strand gegaan, nog even samen genieten... De behandeling moest binnen een dag aanslaan anders zouden we haar, met haar ongeboren pups, in laten slapen. Het ademhalen werd zwaar door de gezwellen in haar hals/keel...en dat in combinatie met haar steeds zwaarder wordende lichaam door de vorderende dracht...Gelukkig zagen we vrij snel flinke verbetering en we kregen weer wat hoop.

Op dag 57 heeft ze de 2e behandeling gehad en ik kreeg spullen mee voor een 3e behandeling door onze eigen DA. Want  het was toch wel een eind rijden, ca. 2 uur, zeker straks als de  pups er zijn.

Twee dagen later, op dag 59, is Nova via een geplande keizersnee (om haar krachten te sparen) bevallen van 11 pups. 2 Pups waren niet levensvatbaar maar de andere 9 waren gezond. Nova was zo trots op haar kleintjes, zo'n  lieve, zorgzame moeder. Mooi om te zien en mee te maken ook al wist je van de donkere wolken op de achtergrond.

Toen de pups 12 dagen oud waren, was een 3e behandeling nodig. Spannend van wege de inmiddels mogelijke bijwerkingen (anafylactische shock) , maar het is goed gegaan. Wij hoopten allemaal dat ze daarmee weer 10-12 dagen vooruit kon en dus haar pups kon blijven voeden tot die zelf pap konden eten. Daarna zouden we kijken wat er voor Nova  nog mogelijk was.

Helaas, 3 dagen later kreeg Nova koorts. Bloedonderzoek wees uit dat er ergens een fikse ontsteking zat en het gevaar voor bloedvergiftiging was zeer groot.  Er is nog van alles geprobeerd (met  advies-op-afstand  van  dr.de Vos): toedienen van verschillende soorten AB, koelen met natte doeken, infuus met bijna koud vocht, maar waarschijnlijk reageerde haar lichaam  door  het reeds aangetaste beenmerg nergens meer op, had ze te weinig weerstand.  's Avonds laat werd duidelijk dat ze de strijd niet meer kon winnen en hebben we haar laten gaan...

De daarop volgende week hebben we onze handen vol gehad met het voeden van de pups, dag en nacht, elke 3 -4 uur, eerst met een sonde, later met de fles. Tot 'meneertje geel' de fles pertinent weigerde en zo duidelijk maakte dat hij voortaan best zelf kon eten...Binnen 2 dagen zaten ze allemaal aan de pap! Toen pas kregen we tijd om te genieten van de kostbare schat die Nova ons had nagelaten...

We kijken nu met dubbele gevoelens terug op deze toch wel heftige periode. Verdriet om Nova, maar vreugde om  haar  9 gezonde, prachtige pups. 8 Gezinnen hebben we blij kunnen maken met zo'n speciale pup, en nr. 9 (geel!), is bij ons gebleven.  Zijn naam  Thibo betekent 'Trotseer', iets wat we deze periode, met hulp van velen, steeds weer hebben gedaan...

Onze Nova was niet meer te redden maar wat zou het mooi zijn als ooit, door intensief onderzoek,  deze en andere vormen  van kanker wel een halt toe te roepen zijn. Dat een foute celmutatie tijdig kan worden opgespoord  en kan worden gestopt, of zelfs kan worden voorkomen.  Dat er geneesmiddelen ontwikkeld kunnen worden waarmee het leven (langer) leefbaar blijft. Maar onderzoek kost tijd en geld, veel geld...

Vandaar dat ik wil eindigen met de woorden van NKFD:
Steun de strijd tegen kanker bij dieren,  niet alleen vandaag maar ook morgen!

Dank U wel!

Ciska Gravendeel