Eind juli 1998 belde Kees vanaf zijn werk met de vraag of wij een hond wilden hebben. Mijn eerste reactie was: "Nee, ik hoef geen hond..." Toen volgde onderstaand verhaal:
Op de dierenkliniek waar de vrouw van een collega werkte, waren 2 weken geleden 3 Rhodesian Ridgebackpuppies van nog geen dag oud gebracht, ze moesten geëuthanaseerd worden... Reden: het nest bestond uit 12 pups en de rasvereniging (???) had de fokker geadviseerd er 3 uit te halen, die zo op het oog niet aan de rasstandaard voldeden, en "weg te doen". Moeder had nl. te weinig tepels om ze allemaal groot te brengen, met alle mogelijke gevolgen van dien. Alle 3 de assistentes hebben zich toen over 1 pup ontfermd, overdag op de kliniek in de couveuse, 's nachts thuis. Toen duidelijk werd dat ze het gingen redden, werden er baasjes gezocht en kwamen wij in beeld: net verhuisd naar een groter huis met een grote tuin, bij de bossen, echte dierenvrienden etc. Ja, zo'n verhaal hoef je mij geen 2 keer te vertellen... Omdat we het ras Rhodesian Ridgeback helemaal niet kenden, ben ik naar de bibliotheek gereden en heb allerlei info verzameld (we hadden nog geen internet). Wat we in die korte tijd te weten kwamen, wekte zeer onze interesse en we zijn op puppiebezoek gegaan. Ik mocht hem de fles geven en tja, toen waren we "om". Een week later is hij bij ons gekomen, nog geen 3 weken oud, en kreeg de naam Kevin.
Zo kwam hij bij ons...
De eerste weken heb ik hem nog met de fles bijgevoed en 's nachts bij hem geslapen (gelukkig was het zomervakantie).
In diepe rust...
Het ging allemaal best goed, hij was lief, ondernemend, ondeugend, eigenwijs, werd zindelijk, groeide als kool, ja eigenlijk alles wat we in de boeken gelezen hadden, was van toepassing.
Zo lief, daar smelt je van...
We hadden veel contact met de dierenartsassistente die Kevin de eerste 3 weken verzorgd had. Als we iets niet wisten of twijfelden, gaf zij goede raad. Toen bleek dat het allemaal wel zou gaan lukken, hebben we een mooie fotocollage gemaakt van de eerste 3 maanden en aan haar gegeven als dank voor alle hulp en steun en vooral als dank voor Kevin!
Voor Angelieke
Toen hij 4 maanden was, zijn we naar de hondenschool gegaan en hebben de eerste 2 cursussen met succes gevolgd. Kevin vond het niet echt leuk, het duurde hem allemaal veel te lang, teveel van hetzelfde, te veel wachten . Ook, en dat vond hij nog het meest vervelende van alles, regende het heel vaak tijdens de les, zodat hij moest gaan zitten en liggen in het natte gras... maar we hebben het tóch voor elkaar gekregen!
Hij was graag buiten. Van jongs af aan hebben we hem in de wei laten spelen omdat hij daaruit niet kon weglopen. Hij was voorzichtig met de paarden en vooral met de herten kon hij zich helemaal uitleven. Kilometers hebben ze met z'n allen afgelegd. Hij heeft ze nooit iets gedaan en als er brood gedeeld werd, wachtte hij netjes zijn beurt af.
Ben ik al?
Kevin ging heel graag mee wandelen, "mee" en "auto" waren sleutelwoorden. Dan stond hij direct bij de deur. Op een avond moesten we nog even weg en natuurlijk mocht Kevin mee. Terwijl ik bukte om zijn riem om te doen, kwam hij heel enthousiast overeind...die botsing leverde mij een gebroken neus en een whiplash op.
Kevin mankeerde gelukkig niets....
Het was een gezonde, sterke knul (moest ook wel na zo'n start). Hij is eigenlijk nooit echt ziek geweest, toch was hij als de dood voor de dierenarts, waarom weten we niet. Hij durfde nauwelijks de wachtkamer in, laat staan de behandelkamer...Met 10 maanden is hij gecastreerd, de jaarlijkse enting was een ramp, er is een keer een gespleten nagel onder verdoving verwijderd en als laatste was er een keer een teen uit de kom. Daar moest een foto van worden gemaakt, vanwege zijn angst helaas onder verdoving. Die spuit kreeg hij al in de wachtkamer, er was zelfs nog een tweede spuit nodig en daarna kon hij dus niet meer op zijn poten staan. Daarom werd de brancard gehaald en hij werd erop gelegd. Toen de brancard werd opgetild, kwam hij door de verdoving heen en sprong eraf. Daarbij schoot zijn teen weer goed...dus maar weer naar huis gegaan. De volgende morgen al, bij het uit de auto springen, schoot zijn teen weer dwars en toen was wel duidelijk, die zit niet goed. Diezelfde dag nog is zijn teen geamputeerd. Een paar dagen later liep hij weer vrolijk rond. Het enige waar je het echt aan kon zien was zijn pootafdruk.
Vreemde sporen in de sneeuw...
Op sociaal gebied ging het wat minder. Hij was natuurlijk zonder moeder, broertjes en zusjes opgegroeid, miste dus een belangrijk stuk opvoeding, iets wat wij hem niet konden geven. Omdat hij onze eerste hond was, wisten wij er ook niet zoveel van.Voor ons gezin was het een echte vriend maar naar vreemden toe ging het wat moeilijker. Daarom hebben we in september 2002 een teefje erbij genomen. Eerst was hij wat terughoudend maar in de loop van de tijd werden het echte maatjes. Ze struinden samen de bossen af en verloren elkaar eigenlijk nooit uit het oog.
Samen op onderzoek uit, spannend en vermoeiend!
Kevin was als de dood voor knallen, vooral vuurwerk en onweer. Dan moest je hem maar in zijn stoel laten liggen (met oud-en-nieuw zelfs verdoofd met pilletjes) en als alles weer rustig was, kwam hij wel tevoorschijn. Zo ook in die hete zomer van 2006...
In de nacht van 1 op 2 augustus kwam na weken hitte de weersomslag met zo'n heftig onweer, dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. 's Morgens vroeg (meestal kwam Samra ons wekken) werd de slaapkamerdeur opengesprongen en kwam Kevin op bed liggen. Hij was die dag voor het eerst (...) in zijn leven de trap opgekomen, naar ons toe, waar het veilig was. Gelukkig verbeterde het weer, want wij moesten helaas weg: mijn vader was een paar dagen geleden overleden en zou die morgen begraven. worden...Toen we aan het eind van de middag weer thuis kwamen, was Kevin nog steeds vreemd onrustig. Daarom ging Kees even met de honden naar het bos en ik zou een restaurant regelen om rustig te gaan eten en zo de voorbije droevige week af te sluiten.
Het mocht niet zo zijn: 10 minuten later belde Kees dat het met Kevin niet goed ging, hij was uit de auto gesprongen en gevallen, ik kon maar beter komen.Toen ik arriveerde, was hij al dood, een hartstilstand waarschijnlijk. Volgens mij heeft hij het die morgen al aan voelen komen maar heeft hij gewacht tot wij weer thuis waren...
Zijn dood kwam te vroeg en geheel onverwacht, maar voor een hond die eigenlijk helemaal niet had mogen leven heeft hij samen met ons gezin een hele fijne tijd gehad!
Kevin, 15 juli 1998 - 2 augustus 2006
Naschrift, mei 2009:
Sinds kort kennen we Kevin's achtergrond én ik heb een stamboom gevonden, de stamboom die hij nooit heeft gekregen... Daaruit blijkt dat het ook op papier een prima hond was én dat we zijn verjaardag altijd 1 dag te vroeg hebben gevierd!
En verder...Hij was familie van Samra: Kevin's grootouders van moeders zijde zijn Samra's overgrootouders van vaders zijde, oftewel: Kevin's moeder Jockular Kimbo is een zus van Samra's oma, Jockular Jinja.
Begrijpen zullen we het nooit, maar als het anders gelopen was, zou Kevin nóóit bij ons gekomen zijn en hadden wij geen RR's gehad!
Het is goed zo...