Tijdens het wandelen kwamen we regelmatig mensen tegen met 2 (of meer) honden die ontzettend leuk met elkaar speelden. Een tweede hond leek ons ook heel gezellig, zowel voor onszelf als voor Kevin, want veel speelmaatjes had hij niet (de meeste hondenbaasjes vonden hem te groot en te lomp). Daarom besloten we er een teefje bij te zoeken. We kwamen in contact met een fokker in Bergeijk. Deze had nog 2 teefjes beschikbaar, de ene had een 3e kroon, de andere was helemaal correct en was overgebleven omdat de a.s. eigenaren haar, toen ze haar kwamen ophalen, toch te licht van kleur vonden. Omdat Kevin geen goede ridge had, besloten we voor het correcte teefje te gaan. Zodoende kwam op 23 september 2002 Two of a kind's Danisa Samra bij ons wonen, 9 weken oud.
De eerste avond, lekker kroelen...
Vanaf het moment dat ze bij ons binnen kwam, voelde ze zich thuis. Het was een lieve, rustige pup, met toch ook weer de bekende RR-trekjes. Ze kon, zo klein als ze was, Kevin al ontzettend uitdagen. De eerste tijd was Kevin wat afstandelijk, maar je zag ze naar elkaar toe groeien.Kevin accepteerde heel veel van haar, maar gaf de grens duidelijk aan. Na verloop van tijd waren ze onafscheidelijk.
Had je wat?
Samra groeide voorspoedig op. Ze luisterde goed en had altijd een goede zin. Ook voor haar werd een hondenschool gezocht, nu één waar ze ervaring hadden met de RR, dat leek ons toch wel beter. Samra vond het best spannend in het begin, maar na een paar lessen ging het beter. Omdat het winter was, dus nat en koud, mochten we zelfs een dekentje meenemen om op te gaan liggen om "af" te leren maar dat was toch niet nodig...ze probeerde het zó wel. Helaas hebben we de cursus niet af kunnen maken...
Wat een snoepje hè?
Eind februari liep ze regelmatig op 3 poten en zijn we naar de dierenarts gegaan. Na diverse onderzoeken kwam de verpletterende mededeling: Samra, amper 8 maanden oud, had aan beide heupen HD in optima forma, met beginnende artrose...Volgens de dierenarts was het een erfelijke vorm. Hij stelde voor om met haar te gaan fietsen en zwemmen, dan konden de spieren van de achterhand zo sterk worden dat ze de zwakte van de heupen konden opvangen. Nou, fietsen was geen succes, ze trok veel te hard, ik kreeg er haast een tennisarm van.
Ben ik er al?
We zijn wel met haar gaan zwemmen, in een echt hondenzwembad in Arendonk. Ze vond het vreselijk, was constant aan het bibberen, terwijl het water toch goed verwarmd was. Maar, dapper als ze was, zwom ze braaf haar rondjes. Het droogföhnen en koekje van de badmeester na afloop maakte alles goed! De training hielp zodat we haar gelukkig niet vaak meer slecht hebben zien lopen! De commando's "zit" en "af" bleven, door haar heupen, wel een probleem, dus de hondencursus met succes afronden was geen haalbare kaart meer.
Samra was een echte zonaanbidster. Het maakte haar niet uit waar ze lag, als het maar in de zon was.
Binnen op de salontafel...
Of buiten voor de stal
Wandelen en spelen met Kevin was elke dag een feest. Ze kon al snel los meelopen, ze bleef bij Kevin in de buurt. Het liefst gingen ze mee met de auto want dan volgde er iets leuks, dat hadden ze zo door.
Waar gaan we naar toe?
Wat voor weer het ook was, er was niets leuker dan samen door het bos en over de hei crossen, met allerlei takken slepen, in de vennen zwemmen, gewoon elkaar uitdagen, noem maar op (dat wij op onze beurt daar ook weer van genoten, zal wel duidelijk zijn).
's Zomers in het ven
's Winters in het bos
En dan, na een koude, natte wandeling, thuis voor de kachel weer opwarmen, wat een hondenleven....!
Da's pas genieten!
Ze hadden samen veel plezier, dat merkte je aan alles. Er werd weinig gegromd en het leek wel of Kevin hier een goeie hondenmop vertelde, waarna Samra omrolde van het lachen....
Lol!!!
Samra was een ontzettend lieve, sociale hond. Zij speelde graag met alles en iedereen en wilde overal bij betrokken worden. Enne, voor een stukje brood deed ze werkelijk alles!
Rellen met z'n allen in de wei (de herten doen ook mee)
Heb jij brood? hmmmm!
Alleen de kippen waren niet veilig voor haar, ze kreeg er wel eens één te pakken maar het heeft er al met al maar ééntje het leven gekost. Met de katten had ze meer moeite, die werden altijd achternagejaagd en blaffen dat ze dan deed....
Maar zo'n klein logeetje mocht wel hoor!
Aan het heerlijke samenzijn kwam abrupt een einde toen Kevin overleed. Wat heel opvallend was: diezelfde avond nog ging Samra voor het eerst op Kevin's stoel liggen met een blik van: "Zo, die is nu van mij!"
Vrienden voor het leven!
Het heeft toch wel even geduurd voor ze door had dat hij er echt niet meer was. Als we vroegen of ze mee ging wandelen, vloog ze de kamer in (ze ging hem altijd halen). Daar bleef ze stilstaan, keek zoekend rond en vervolgens zag je haar denken: "O nee, Kevin is er niet meer". We besloten het even aan te kijken, als ze echt niet aan het alleen-zijn kon wennen (ze was nooit alleen geweest) dan zouden we er een nieuwe RR bijnemen. Het ging goed dus dat was niet nodig.
Alleen....
In 2006 hadden we een ongelukje met grote gevolgen, tenminste, dat dachten we toen...Ik meende dat ik met de punt van een boodschappentas hard midden in haar oog had gestoten. Ze had veel pijn maar de dierenarts zag geen beschadiging. Toch werd het oog helaas blind, vreselijk! Begin 2007 kreeg ze weer veel pijn, nu aan het andere oog, terwijl er echt niets gebeurd was. Ook met dat oog zag ze vrijwel niets meer. Nu was de dierenarts toch erg bezorgd en stuurde ons direct naar een oogspecialist. Deze constateerde een erfelijke vorm van staar in combinatie met ernstige glaucoom. Medicijnen en pijnstillers hielpen niet. Niet lang daarna wilde ze niet meer mee gaan wandelen, ze kon haar kop niet meer bewegen van de pijn. Volgens de specialist was er dus veel meer aan de hand...Na 5 weken van tobben, hoop en twijfel vonden we het genoeg, ze hoefde niet meer verder te lijden.
We hebben haar op 13 februari 2007 thuis laten inslapen....
Samra, 17 juli 2002 - 13 februari 2007
Stamboom van Samra